Οι ανασκαφές το 1989, 1991 και το 1997 στην οδό Δασκαλογιάννη, στη συνοικία της Σπλάντζιας έφεραν στο φως τμήμα ενός εκτεταμένου κτηριακού συγκροτήματος της νεοανακτορικής εποχής (1650-1450 π.Χ.). Το συγκρότημα παρουσιάζει αρχιτεκτονικά στοιχεία τυπικά ανακτορικά και έχει χαρακτήρα ιερό και τελετουργικό. Τμήμα του οικοδομήματος αποκαλύφθηκε σε όλο το πλάτος της οδού Δασκαλογιάννη και στα παρακείμενα οικόπεδα Παπαδοπούλου και Κανιαμού.
Σε μία έκταση 750 τ.μ. εντοπίστηκε κτηριακό συγκρότημα με πυκνό δίκτυο αιθουσών, οι οποίες οργανώνονται γύρω από το υπόγειο άδυτο – την δεξαμενή καθαρμών, που θεωρείται το κεντρικό σημείο της λειτουργίας όλου του συγκροτήματος, και το οποίο επικοινωνούσε με τις πολύθυρες αίθουσες τελετών και την αίθουσα με τον φωταγωγό.
Η ‘δεξαμενή καθαρμών’ με τη ξεχωριστή αρχιτεκτονική διαμόρφωση και την επιμελημένη και πλούσια διακοσμημένη κατασκευή του, είναι το μοναδικό «άδυτο» μέχρι σήμερα που έχει εντοπιστεί στη Δυτική Κρήτη. Έχει τετραγωνική κάτοψη και σώζεται έως το ύψος των 0.70 μ. Η κάθοδος γίνεται με κλίμακα. Τα σκαλοπάτια, όπως και το δάπεδο του δωματίου είναι κατασκευασμένα από ασβεστολιθικές πλάκες. Οι τοίχοι ήταν κατάγραφοι μέχρι το δάπεδο, όπως τοιχογραφημένοι πρέπει να ήταν και οι παρακείμενοι χώροι. Υπερυψωμένος πλακόστρωτος διάδρομος στα ανατολικά χρησίμευε για τη διέλευση και τη στάση ανθρώπων και για την εξασφάλιση περισσότερου φωτισμού στο άδυτο. Εντός του δωματίου βρέθηκαν αρκετά κύπελλα, τρεις κάδοι, ο πυθμένας ενός ρυτού, δύο πήλινες αγνύθες και μικρό τμήμα από σχιστολιθικό πώμα. Το άδυτο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1600 π.Χ., αμέσως μετά όμως ο χώρος σφραγίστηκε και στρώθηκε με χωμάτινο δάπεδο, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε ισόγειο δωμάτιο. Σε μια μεταγενέστερη φάση ο χώρος ενσωματώθηκε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο που καταστράφηκε μαζί με όλο το συγκρότημα το 1450 π.Χ., την περίοδο κατά την οποία καταστράφηκαν και η Οικία Ι στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης και το κτηριακό συγκρότημα του αρχείου στο οικόπεδο Βακαλουνάκη. Ο χαρακτήρας του υπόγειου αδύτου πιθανόν να υπαγορεύεται από μία ανάγκη προσέγγισης χθόνιων θεοτήτων και ίσως συνδέεται με προσπάθειες εξευμενισμού τους μέσα στο κλίμα παρατεταμένης σεισμικής έντασης και ανασφάλειας που χαρακτηρίζει τα νεοανακτορικά χρόνια γενικά.
Σήμερα, ο επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος του νεοανακτορικού συγκροτήματος περιορίζεται στο υπόγειο της οικοδομής Ν. Παπαδοπούλου, όπου μπορούμε να δούμε τους τοίχους, τον τοιχογραφημένο πεσσό, τα δάπεδα και τους λάκκους των χώρων.
